Liczne badania prowadzone wśród dzieci wykazały, że stopień nerwowości, bezsenności, marzeń na jawie, gryzienia paznokci i przedwczesnego zainteresowania seksem pozostawał w stosunku wprost proporcjonalnym do ilości czasu poświęcanego na oglądanie filmów i telewizji oraz słuchanie radia, ale objawy te występowały tylko wśród nielicznych dzieci. U większości dzieci, niezależnie od tego, ile czasu poświęcały kinu i telewizji, objawy nerwowości nie występowały wcale. Wyniki te, a zwłaszcza próby budowania na nich uogólnień, budzą jednak poważne zastrzeżenia. Po pierwsze, przypisując filmom, i telewizji decydującą sprawczą rolę, pomijają one inne przyczyny, które składają się na rodzenie się przestępczości.
Archive for the Anatomia telewizji w USA Category
W PEWNYCH PRZYPADKACH
Film może być w pewnych przypadkach ostatecznym detonatorem i może do pewnych granic modelować czyn przestępczy, nie znaczy!to jednak, że gdyby nie film,.czyn ów.nie zostałby dokonany. Najprawdopodobniej przestępca znalazłby wówczas inny bodziec, zaczerpnięty na przykład z bezpośredniej obserwacji, lektury kroniki sądowej w gazecie czy cudzej opowieści. W jakim stopniu oglądanie filmu zwiększa prawdopodobieństwo popełnienia czynu, na to pytanie nie ma udokumentowanej odpowiedzi. Po drugie, trudno jest stwierdzić, czy film, telewizja i literatura kryminalna są, przyczyną występowania przestępczości – i objawów neurotycznych,czy też przeciwnie,- osobnicy . obdarzeni takimi skłonnościami lgną’chętniej i częściej do tego rodzaju rozrywki. Co jest przyczyną, a co skutkiem?
WIĘKSZOŚĆ BADACZY
Większość badaczy, przychyla-się do zdania,- że upodobania do określonych* rodzajów • rozrywki konsumowanej za pośrednictwem środków przekazu i ilość poświęconego im czasu odzwierciedlają wewnętrzne. potrzeby, zainteresowania, frustracje i urazy młodzieżowej (i nie tylko) widowni. Dzieci odznaczające się. zaburzeniańii .’emocjonalnymi, brakiem poczucia, bezpieczeństwa, i przeżywające konflikty i frustracje w domu lub :wśród rówieśników, chętniej sięgają po: strawę o większej zawartości gwałtu i zbrodni. Na taką predysponowaną już osobę, dorosłego czy dziecko, jest ona w stanie wywrzeć negatywny wpływ,’rozbudzając agresywne skłonności, ale impuls płynący z filmu czy telewizji jest zaledwie’ jednym z wielu, czynników sprawczych, ponadto zaś z braku takich impulsów (w wypadku. cenzurowania filmów • i literatury kryminalnej) osobnicy ci będą ich szukać i znajdą je gdzie indziej.
W ŻADNYM WYPADKU
W żadnym wypadku film czy telewizja nie stwarzałyby same psychicznych zaburzeń, lecz co najwyżej wzmagałyby je u osobników już na nie cierpiących oraz wpływałyby na formę, w jakiej się wyraża ją. Drugi sposób, a mianowicie badania ankietowe I obserwacje szerokich grup odbiorców przeprowadzane w normalnych, nie zakłóconych niczym warunkach, przynoszą wyniki dające się wprawdzie uogólnić, lecz wskazujące raczej na istnienie różnych faktów i zjawisk aniżeli na łączące je związki’ przyczynowo-skutkowe. Jeszcze w roku 1933 Shuttleworth i May porównali dwie., grupy dzieci, z których jedne chodziły,do kina 4—Straży na tydzień, a inne 2 razy na miesiąc, nie znajdując żadnych znaczących różnic w poziomie moralnym, chociaż bywalcy kinowi mieli gorsze stopnie, . gorsze opinie u nauczycieli; i uważani byli ża mniej zrównoważonych emocjonalnie.
LUBIANI PRZEZ RÓWIEŚNIKÓW
Byli za to na ogół bardziej łubiani-przez swoich rówieśników. Badania P. Trashera,. E. Ricuttiego i H. Levina, w których porównywano dzieci i młodzież poświęcające szczególnie wiele czasu na kino, radio i oglądanie komiksów o treści kryminalnej — z grupami kontrolnymi, przyniosły podobne, rezultaty. Równoległe szczegółowe badania dziecięcej widowni telewizyjnej przeprowadzono w Anglii i‘Ametyc&rW Anglii’ prowadzili jfe H. ;Himrriel- weit, A. Oppenheim i P. Vance, a w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie W. Schramm, J.Ly- le i E. Parker. Wytypowano w. tym celu miejscowości zbliżone – pod. wzglądem. struktury społecznej, wielkości i zamożności,- z których jedna pozbawiona była telewizji.
W REZULTACIE BADAŃ
W rezultacie badań nie stwierdzono -większego – ‚stopnia przestępczości, agresywności czy trudności adaptacyjnych u dzieci, które oglądały, telewizję, w.porównaniu.z tymi, które były jej pozbawione. Również wyniki w nauce i poziomie wiedzy .były jednakowe, z tą różnicą, że badacze amerykańscy stwierdzili u rozpoczynających naukę dzieci korzystających z telewizji . szerszy zasób „słownictwa i wiedzy, która to przewaga ,wyrównywała się jednak w szóstym roku nauki. Badania przeprowadzone. w pewnym japońskim mieście wśród 3700 dzieci tuż przed pojawieniem, się w tym mieście telewizji — i ponowione w. dwa lata później-— pozwoliły zaobserwować nieco mniejsze postępy, u dzieci oglądających telewizję, natomiast żadnej różnicy w badaniach l. objawów nerwowości . oraz skłonności do eskapizmu i pasywności.
GRUPA EKSPERTÓW
Grupa ekspertów — psychologów i:psychiatrów zeznających przed tak zwanym Komitetem Kefauvera (mającym na celu ustalenie przyczyn przestępczości w Stanach Zjednoczonych), konsekwentnie poparła twierdzenie, że > głównym powodem występowania przestępczości wśród; nieletnich’ są niewłaściwe, zakłócone r stosunki domowe. O. Billig z Uniwersytetu .Vanderbildta oświadczył: „Moje kliniczne doświadczenie przekonało mnie, że programy telewizyjne, filmy itp.’ mają bardzo ograniczony wpływ na dzieci i młodzież. . Przeprowadziliśmy (bardzo wnikliwe studia psychiatryczne i psychologiczne nad młodocianymi przestępcami. Na większość spośród nich takie zewnętrzne czynniki zdają się nie wywierać żadnego wpływu.
PRZYSTOSOWANA OSOBOWOŚĆ
Dobrze- przystosowana osobowość może im się oprzeć z łatwością […] tylko jednostki odznaczające się brakiem poczucia bezpieczeństwa i zaburzeniami emocjonalnymi wydają się podlegać ich wpływowi. Inne czynniki zewnętrzne, jak uznanie w oczach działających w okolicy gangów młodzieżowych, jak brak lub niewłaściwa forma aktywności grupowej itp. mają prawdopodobnie o wiele większe znaczenie.”.Jedynie z tego punktu; widzenia ocemać można wyniki badań klinicznych oraz eksperymentalnych dotyczących tej problematyki.Eksperymenty przeprowadzone w laboratoriach idą zasadniczo w dwóch kierunkach: badają one, po pierwsze — stopień emocjonalnej reakcji na gwałt oglądany na ekranie i w życiu, po drugie — w jakiej mierze i w jakich warunkach następuje u oglądających te gwałty widzów proces przyswajania sposobów i technik agresywnego postępowania, jak długo jest ono pamiętane, w jakim stopniu uogólniane i przenoszone w sferę praktyki życiowej.
PRZEPROWADZONE BADANIA
Badania pzeprowadzone przy użyciu galwanometrów podłączonych do skóry widzów oglądających agresywne czyny, popełniane zarówno na ekranie, jaki w rzeczywistości, nie pozostawiają wątpliwości, że widok gwałtu i agresji wywołuje w obserwatorach silne reakcje emocjonalne: podniecenie, niepokój, lęk. Po zakończeniu eksperymentu reakcje owe znikały bez śladu. Czy regularne poddawanie się takim impulsom pozostawia trwałe ślady nerwicowe i czy kumulują się one w psychice jednostki — na to pytanie eksperymenty laboratoryjne nie mogły dać odpowiedzi.Gdy jednak liczba oglądanych przedstawień przekroczy pewną granicę, następuje efekt znacznie bardziej niebezpieczny z psychospołecznego punktu widzenia.